ابو الفضل نامه(۲)

ولادت قمر بنی هاشم:

عصر خلافت عثمان بود ماه شعبان سال ۲۶هجرت فرا رسید

جهان اسلام و مدینه منوره در انتظار طلوع ماه وجود حضرت عباس(ع)به سر میبرد

روز چهارم این ماه.ان ماه درخشان در خانه امیر المونین(ع)طلوع کرد و ان خانه را رونقی دیگر بخشید

کودکی به دنیا امد که صورتی بسار زیبا و سیرتی بسار نیک داشت

به راستی فرزند علی(ع)وایینه جمال و کمال علی(ع)بود

و کانون خاندان نبوت و ولایت را روشنی بخشید و گلی خوشبو و خوش رنگ از درخت ولایت شکفته شد.زمین و زمان بر این نو گل باغ فتوت بالیدند و بر حسن او نازیدند.

نامگذاری حضرت عباس(ع):

. چرا نام عباس؟

پس از انکه حضرت عباس(ع)چشم به جهان گشود ام البنین(ع)او را در قنداقه ای پیچید و به دست امیر مومنان علی(ع)داد تا نام او را تعیین کند.

حضرت او را به بغل گرفت  و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و انگاه به ام البنین(ع) عرض فرمود: نام این نوزاد را چه گذارده ای؟

ام البنین(ع) با کمال ادب عرض کرد من در هیچ امری ازشما سبقت نگرفته ام هر نامی را که شما بپسندید نامش همان است.

علی(ع) فرمود من این کودک را به نام عمویم عباس نامیدم

عباس به اصطلاح ادبی صیغه مبالغه است و به معنی با صلابت و ترش روی است.

و از انجا که علی (ع)با بصیرت ملکوتی خود عباس را نسبت به دشمنان قاطع و خشن می دانست نام او را به مناسبت ساختار وجودیش عباس نامید این نام از همان عصر نشانگر شهامت و شجاعت عباس بود.

                                                                                         (خصائص العباسیه ص۱۱۸)

چرا که او شجاعت هاشمی و علوی را از پدر  و شجاعت عامری را از مادر به ارث برده بود

و در جهان ملکوت برای پرچم داری روز عاشورا به وجود امده بود تا ذخیره با کفایت برای ان روز باشد و برای همیشه همچون ستاره زهره در کنار ماه درخشان وجود امام حسین(ع) بماند

مرحوم علامه حائری در کتاب معالی البطین می نویسد:

امیر مومنان علی(ع)او را از این رو عباس نامید که به شجاعت  و شکوه.صولت و خشم او در پیکار با دشمنان اگاهی داشت

سپس می نویسد :واژه عباس به معنی شیر ژیان نیز می اید دشمنان در برابر او لرزه بر اندان و چهره شان از ترس در هم گرفته میشد.

او قهرمانی بود که شجاعتش را از پدرش به ارث برده بود و بینی گمراهان در برابر او به خاک مالیده میشد.

                                                                                           (معالی البطین ج۱ ص ۴۳۷)

قامت بلند وجمال رعنای عباس:

در میان عرب رسم بر این بود که اگر کودکی زیبایی فوق العاده داشت و دارای قامت بلند و چهره زیبا بود او را با عنوان(ماه)میخواندند

عبد مناف جد سوم پیامبر را که چهرهای زیبا و نورانی داشت (قمر بطحاء=ماه سرزمین مکه)

و عبد الله پدر ارجمند پیامبر اسلام(ص)را که سیمایی نورانی و چشم گیر داشت (قمر حرم=ماه حرم)می خواندند

حضرت عباس(ع) که از زیبایی ویژه ای برخوردار بود وقامتی رشید همچون سرو داشت مشمول این سنت شد و او را به عنوان(قمربنی هاشم=ماه دودمان هاشم)خواندند

زیبایی از نعمتهای الهی است که خداوند به بعضی عنایت می فرماید.

نکته قابل توجه اینکه همه بنی هاشم زیبا روی و خوش سیما بودند ولی عباس(ع)در میان انها خوش سیما تر بود

سیرت نویسان در مورد چهره زیبای و قامت بلند و چالاک و بازوهای ستبر او چنین تعبیر کرده اند:

عباس پسر امیرالمومنین علی(ع)مرد زیبا و خوس سیما و بلند قامت بود به طوری که وقتی بر اسب سوار میشد پاهایش بر زمن کشیده می شد.

                                                                (معالی البطین ج۱ص۴۳۶)(بحار الانوارج۴۵ص۳۹)

در تعبیری دیگر امده است وقتی بر اسبهای قوی و چالاک سوار میشد پاهایش را در رکاب مینهاد و زانوانش به کنار گوشهای اسب میرسید.

                                                                                            (فرسان الهیجاء ج۱ص۱۹۰)

از این رو حضرت ام البنین(ع)از چشم زخم حسودان در مورد حضرت عباس(ع)هراس داشت و برای حفظ او از گزند انها به خدا پناه میبرد و چنین میگفت:

فرزندم عباس را در پناه خداوند یکتا وبی همتا قرار میدهم از گزند چشم حسودان ازایستاده ونشسته.مسلمان وغیر مسلمان حاضر و مسافر پدر و فرزند.

                                                                                                         (العباس ص۱۶۴)

. علم ومعرفت حضرت عباس(ع) در دوران کودکی:

محقق دانشمند مرحوم سید عبدالرزاق مقرم در کتاب (العباس)می نویسد:

در روایتی که از امامان معصوم به ما رسیده فرمودند:

                                           ((ان العباس بن علی زق العلم زقا))

                 همانا عباس فرزند علی(ع)علم را چون غذا در کودکی از پدرش وارد  جانش نموده                                          است.

سپس می نویسد:

این  تعبیر تشبیه بسیار  لطیفی است زیرا هرگاه  کبوتری غذا را نرم کند و به بچه اش بخوراند  به ان تعبیر (زق)میشود  این بیان حاکی   است که حضرت عباس(ع) در  دوران خردسالی از سینه مادرش  علم و حکمت را  چون شیر.شیره جانش نموده و در دامان علم و حکمت رشد  و نمو  نموده و دارای  علم لدنی بوده است.

                                                                                          (فرسان الهیجاء ج۱ ص ۱۹۲)

دانشمندان و محدثان  بزرگ در شان عباس(ع) گفته اند:

عباس (ع) از هر کرانه که به جانبش ایی  دریایی است که موجهایش نیکی ها است و کرانه ان سرشار از سخاوت  و کرم است.

                                                                                          (فرسان الهیجاء ص۱۹۱و ۱۸۹)

 حضرت امام جعفر صادق در شان حضرت عباس(ع) فرمودند:

                                                               عموی ما عباس(ع)بصیرت نافذ داشت

                                                                                           (فرسان الهیجاءج۱ ص۱۹۱ )

                                                                                           (تنقیح المقال ج۲ ص۷۰)

و نیز بر همین اساس مرحوم علامه محمد باقر بیرجندی مینویسد:

همانا عباس از افتخارهای بزرگ و از برجستگان خاندان نبوت بود  بلکه او دانشمند درس نخوانده بود و این مطلب منافاتی با علم اموزی پدرش علی(ع)به او ندارد.

                                                                                            (الکبریت الاحمر ج۲ ص۴۵)

علامه مامقانی نیز مینویسد:

عباس(ع)از فقهای فرزندان امامان(ع) بود                                      (تنقیح المقال ج۲ ص ۱۲۸)

عجز و لابه دانشمند گستاخ در مورد علم حضرت عباس:

...

ابوالفضل نامه ادامه دارد...