لا اله الا الله

                                                 بسم رب الحسین



خدایا به من ان مقام ترس و خشیت از جلال و عظمتت را عطا کن که گویا تو را میبینم و مرا به تقوی و طاعتت سعادت بخش و به عصیانت شقاوتمند مگردان

و قضا و قدرت را بر من خیر و مبارک ساز تا در خوش و نا خوش مقدراتت انچه دیر میخواهی بر من زودتر دوست ندارم و انچه زودتر می خواهی بر من دیرتر تمایل ندارم.

خدایا مرا به بی نیازی در نفس و یقین در قلب و اخلاص در عمل و نور در چشم و بصیرت در دین عطا فرماو اعضا و جوارهم را بهرمند کن و گوش و چشمم را دو وارث من گردان.


باز ای خدای من به گناهانم مقر و معترفم پس تو به کرم از من در گذر

من ان بنده ام که بد کردم.من همانم که که خطا کردم

من همانم که اهتمام به عصیان کردم.من همانم که نادانی کردم

من همانم که غفلت ورزیدم من همانم که سهو کردم

من همانم که به خود اعتماد کردم من همانم که عمد کردم

من همانم که وعده کردم من همانم که مخالفت کردم

من همانم که عهد خود شکستم من همانم که اقرار کردم

من همانم که اعتراف به نعمت و عطایت بر خود کردم و باز به گناهان رجوع کردم .پس معترفم از ان گناهان در گذر

وای خداییکه گناهان بندگان هیچ ترا زیان نخواهد داشت.واز طاعتشان هم البته بی نیاز خواهی بود

وهم انان که عملی شایسته می کنند به توفیق واعانت و رحمتت می کنند.

پس ای خدای من و مولای من ستایش مخصوص توست.



هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من از ستمکارانم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من به درگاه لطف و مغفرت و امرزش می خواهم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من ار یکتا پرستانم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من از قهرت سخت ترسانم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من از سطوتت سخت بیمناک و هراسانم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من به درگاه کرمت از امیدوارانم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من به شهود جمالت از مشتاقانم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من به یکتائیت مقر و معترفم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من به درگاهت از سائلین و فقیرانم

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من از تسبیح گویان و تنزیه گویان توام

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو و من از تکبیر گویان مقام کبریایی توام

هیچ خدایی جز تو نیست منزهی تو که خدای من و خدای پدران پیشین من هستی

ای خدای من این است ثنا و ستایش من در پیشگاه مجد و عزتت و اخلاص من در ذکر مقام توحید و یکتائیت.







موج سونامی وبلاگی (به قول امین)

                                                        بسم رب الحسین

این موج از خانوم مهرگان شروع شده و داره  روز به روز بزرگتر میشه(ممنون از دعوت امین عزیز و داداش گلم اقای وطن وست بزرگ)

ایده بسیار جالبیه که هم با کتابهای بیشتری اشنا میشیم هم با سلیقه دوستان

واقعا سخته که اسم هفت کتابو بگم چون احساس میکنم در حق بقییه کتابهای ارزشمند کمکاری کردم ولی هفتایی که خودشون بیان تو ذهنمو می نویسم



1)نهج البلاغه از مولای متقیان علی(ع)

ترجمه:مصطفی زمانی

فکر میکنم همه خوانده باشن و همه اشنایی داشته باشن با این سخنان ارزشمند(یه بار کمه بارها و بارها میخوانم)

2) نام کتاب:امام حسین(ع) و ایران

نویسنده:کورت فریشلر المانی

با توجه به اینکه این کتاب توسط یک مسیحی و بیشتر از منابع اهل سنت نوشته شده چون منابع شیعه کمتر در دسترسشون بوده  کتاب واقعا مفیدی است و نظرات شخصی ایشون هم خواندنی است.

3)نام کتاب:حدیث بندگی و دلبردگی

دکتر عبد الکریم سروش

در این کتاب دکتر به شرح دعای ابو حمزه پرداخته و مطالب دیگری از جمله دعا و توبه و معشوق و محتشم را بررسی کرده به نظر من کتاب ارزشمند و مفیدی است و روی بنده تاثیر گذار بود.

4) نام کتاب: اسرار ال محمد(ص)

تالیف سلیم بن قیس هلالی

اولین کتاب شیعه در زمان امیر المومنین تالیف شده است و کتاب او مورد تایید امیر المومنین و امام حسن و امام حسین و امام زین العابدین و امام باقر  و امام صادق(ع) بوده است.

امام صادق می فرماید:

هر کس از پیروان  و دوستان ما کتاب سلیم بن قیس هلالی را نداشته باشد چیزی از مسائل امامت ما نزد او نیست و از وسیله های ما هیچ اگاهی ندارد و ان کتاب الفبای شیعه و سری از اسرار ال محمد(ص)است.

5)لهوف

سیدابن طاووس

ترجمه عباس عزیزی

مقتل سالار شهیدان است که به گفته علما و بزرگان معتبرترین مقتل است

6)منطق الطیر عطار نیشابوری

در منطق الطیر حکایات تمثیل ها و پند ها و داستانهای عرفانی زیبایی وجود دارد که از خواندن انها درس های بزرگی گرفتم.(مثل داستان شیخ صنعان)

7)حماسه حسینی

استاد شهید مرتضی مطهری

این کتاب درسه جلد است که استاد با شجاعت خاصی  مسائل محرم و عاشورا و امام حسین را مورد بررسی قرار داده(جلد دوم واقعا عالیه)


این شعرم اومد تو ذهنم حیف بود ننویسم:


                                          به به که چه دلرباست عباس

                            ساقی می ولاست عباس

                            در ملک نجات ناخدا و

                            در ملک دلم خداست عباس

                            از فاطمه اش جدا نخوانید

                            با پنج تن کساء ست عباس

                            او زیر کسا نبود زیرا

                            بر اهل کساء عباست عباس


دوست داشتم بازم بنویسم ولی بازی قانون داره هفتا بیشتر نمیشه!!!!!!!!


به دلیل اینکه من تازه کارم و دوستان وبلاگی زیادی ندارم  و همه دوستان بنده رو دیگران دعوت کردن من از دعوت هفت نفر معافم.

ولی یه نفر که هنوز دعوت نشده و غیبت هم داره رو دعوت میکنم

دوست خوبمون سید (سایه ابر)



ابو الفضل نامه(۲)

ولادت قمر بنی هاشم:

عصر خلافت عثمان بود ماه شعبان سال ۲۶هجرت فرا رسید

جهان اسلام و مدینه منوره در انتظار طلوع ماه وجود حضرت عباس(ع)به سر میبرد

روز چهارم این ماه.ان ماه درخشان در خانه امیر المونین(ع)طلوع کرد و ان خانه را رونقی دیگر بخشید

کودکی به دنیا امد که صورتی بسار زیبا و سیرتی بسار نیک داشت

به راستی فرزند علی(ع)وایینه جمال و کمال علی(ع)بود

و کانون خاندان نبوت و ولایت را روشنی بخشید و گلی خوشبو و خوش رنگ از درخت ولایت شکفته شد.زمین و زمان بر این نو گل باغ فتوت بالیدند و بر حسن او نازیدند.



نامگذاری حضرت عباس(ع):

. چرا نام عباس؟

پس از انکه حضرت عباس(ع)چشم به جهان گشود ام البنین(ع)او را در قنداقه ای پیچید و به دست امیر مومنان علی(ع)داد تا نام او را تعیین کند.

حضرت او را به بغل گرفت  و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و انگاه به ام البنین(ع) عرض فرمود: نام این نوزاد را چه گذارده ای؟

ام البنین(ع) با کمال ادب عرض کرد من در هیچ امری ازشما سبقت نگرفته ام هر نامی را که شما بپسندید نامش همان است.

علی(ع) فرمود من این کودک را به نام عمویم عباس نامیدم

عباس به اصطلاح ادبی صیغه مبالغه است و به معنی با صلابت و ترش روی است.

و از انجا که علی (ع)با بصیرت ملکوتی خود عباس را نسبت به دشمنان قاطع و خشن می دانست نام او را به مناسبت ساختار وجودیش عباس نامید این نام از همان عصر نشانگر شهامت و شجاعت عباس بود.

                                                                                         (خصائص العباسیه ص۱۱۸)


چرا که او شجاعت هاشمی و علوی را از پدر  و شجاعت عامری را از مادر به ارث برده بود

و در جهان ملکوت برای پرچم داری روز عاشورا به وجود امده بود تا ذخیره با کفایت برای ان روز باشد و برای همیشه همچون ستاره زهره در کنار ماه درخشان وجود امام حسین(ع) بماند


مرحوم علامه حائری در کتاب معالی البطین می نویسد:


امیر مومنان علی(ع)او را از این رو عباس نامید که به شجاعت  و شکوه.صولت و خشم او در پیکار با دشمنان اگاهی داشت

سپس می نویسد :واژه عباس به معنی شیر ژیان نیز می اید دشمنان در برابر او لرزه بر اندان و چهره شان از ترس در هم گرفته میشد.

او قهرمانی بود که شجاعتش را از پدرش به ارث برده بود و بینی گمراهان در برابر او به خاک مالیده میشد.

                                                                                           (معالی البطین ج۱ ص ۴۳۷)



قامت بلند وجمال رعنای عباس:

در میان عرب رسم بر این بود که اگر کودکی زیبایی فوق العاده داشت و دارای قامت بلند و چهره زیبا بود او را با عنوان(ماه)میخواندند

عبد مناف جد سوم پیامبر را که چهرهای زیبا و نورانی داشت (قمر بطحاء=ماه سرزمین مکه)

و عبد الله پدر ارجمند پیامبر اسلام(ص)را که سیمایی نورانی و چشم گیر داشت (قمر حرم=ماه حرم)می خواندند

حضرت عباس(ع) که از زیبایی ویژه ای برخوردار بود وقامتی رشید همچون سرو داشت مشمول این سنت شد و او را به عنوان(قمربنی هاشم=ماه دودمان هاشم)خواندند

زیبایی از نعمتهای الهی است که خداوند به بعضی عنایت می فرماید.

نکته قابل توجه اینکه همه بنی هاشم زیبا روی و خوش سیما بودند ولی عباس(ع)در میان انها خوش سیما تر بود

سیرت نویسان در مورد چهره زیبای و قامت بلند و چالاک و بازوهای ستبر او چنین تعبیر کرده اند:

عباس پسر امیرالمومنین علی(ع)مرد زیبا و خوس سیما و بلند قامت بود به طوری که وقتی بر اسب سوار میشد پاهایش بر زمن کشیده می شد.

                                                                (معالی البطین ج۱ص۴۳۶)(بحار الانوارج۴۵ص۳۹)

در تعبیری دیگر امده است وقتی بر اسبهای قوی و چالاک سوار میشد پاهایش را در رکاب مینهاد و زانوانش به کنار گوشهای اسب میرسید.

                                                                                            (فرسان الهیجاء ج۱ص۱۹۰)

از این رو حضرت ام البنین(ع)از چشم زخم حسودان در مورد حضرت عباس(ع)هراس داشت و برای حفظ او از گزند انها به خدا پناه میبرد و چنین میگفت:

فرزندم عباس را در پناه خداوند یکتا وبی همتا قرار میدهم از گزند چشم حسودان ازایستاده ونشسته.مسلمان وغیر مسلمان حاضر و مسافر پدر و فرزند.

                                                                                                         (العباس ص۱۶۴)



. علم ومعرفت حضرت عباس(ع) در دوران کودکی:



محقق دانشمند مرحوم سید عبدالرزاق مقرم در کتاب (العباس)می نویسد:

در روایتی که از امامان معصوم به ما رسیده فرمودند:

                                           ((ان العباس بن علی زق العلم زقا))

                 همانا عباس فرزند علی(ع)علم را چون غذا در کودکی از پدرش وارد  جانش نموده                                          است.

سپس می نویسد:

این  تعبیر تشبیه بسیار  لطیفی است زیرا هرگاه  کبوتری غذا را نرم کند و به بچه اش بخوراند  به ان تعبیر (زق)میشود  این بیان حاکی   است که حضرت عباس(ع) در  دوران خردسالی از سینه مادرش  علم و حکمت را  چون شیر.شیره جانش نموده و در دامان علم و حکمت رشد  و نمو  نموده و دارای  علم لدنی بوده است.

                                                                                          (فرسان الهیجاء ج۱ ص ۱۹۲)

دانشمندان و محدثان  بزرگ در شان عباس(ع) گفته اند:

عباس (ع) از هر کرانه که به جانبش ایی  دریایی است که موجهایش نیکی ها است و کرانه ان سرشار از سخاوت  و کرم است.

                                                                                          (فرسان الهیجاء ص۱۹۱و ۱۸۹)

 حضرت امام جعفر صادق در شان حضرت عباس(ع) فرمودند:

                                                               عموی ما عباس(ع)بصیرت نافذ داشت

                                                                                           (فرسان الهیجاءج۱ ص۱۹۱ )

                                                                                           (تنقیح المقال ج۲ ص۷۰)

و نیز بر همین اساس مرحوم علامه محمد باقر بیرجندی مینویسد:

همانا عباس از افتخارهای بزرگ و از برجستگان خاندان نبوت بود  بلکه او دانشمند درس نخوانده بود و این مطلب منافاتی با علم اموزی پدرش علی(ع)به او ندارد.

                                                                                            (الکبریت الاحمر ج۲ ص۴۵)

علامه مامقانی نیز مینویسد:

عباس(ع)از فقهای فرزندان امامان(ع) بود                                      (تنقیح المقال ج۲ ص ۱۲۸)



عجز و لابه دانشمند گستاخ در مورد علم حضرت عباس:

...



ابوالفضل نامه ادامه دارد...

ابو الفضل نامه

با توجه به عظمت و بزرگی اقا ابوالفضل(ع) و استقبال از زندگی نامه و کرامات و فضایل ان حضرت و همت استاد بزرگوارم خادم الحسین عمو عباس جمشیدی بر ان شدیم تا  ابعاد زندگی حضرت عباس(ع) را در عنوانی به نام ابوالفضل نامه

 بنویسیم    

به مطالبی که در یادداشتهای قبل اشاره شد کمتر اشاره میشود

                                                                                                       

مشخصات حضرت عباس:

 

نام:عباس

کنیه:ابوالفضل وابوفاضل
پدر و مادر:امیرالمومنین(ع)و امالبنین(ع)

زمان و محل تولد:بنا مشهود.چهارم شعبان سال ۲۶ هجری قمری در مدینه

زمان و محل شهادت:روز عاشورا سال۶۱ هجری قمری در کربلا

مدت عمر:۳۴سال و پنج ماه و شش روز

مرقد شریف:در کربلای معلی دارای گنبد و بارگاه وصحن وسرای ملکوتی و عظیم

 

 

 

دوران عمر ان حضرت  دارای سه بخش :                                                     ۱.دوران زندگی با پدر (حدود چهار سال)

۲.دوران زندگی با امام حسن(ع) (۲۴ سال)

۳.دوران زندگی با امام حسین(ع)(۳۴ سال)

 

 

خلفای عصر:

عثمان٬معاویه٬یزید

عنوان و سمت هنگام شهادت:  پرچمدار و سپهدار سپاه امام حسین(ع)

قاتل:  یزیدبن رقاءجهنی و حکیم بن طفیل طایی

 

 

ازدواج حضرت علی(ع) با ام البنین مادر حضرت عباس (ع):

 

حضرت امیر المومنین(ع) برادری به نام عقیل داشتند که بیست سال از حضرت علی بزرگتر بود

عقیل یکی از بزرگترین ویژگیهایی که داشتند در تمام اعراب معروف بودند نسب شناسی بودند که در شناخت خانواده ها و عدم اصالت انها اطلاعات دقیق و وسیع داشتند.

بعد از شهادت حضرت زهرا(س) حضرت امیر المومنین خطاب به برادرش عقیل فرمود:

می خواهم  برای من از بانویی خواستگاری کنی که از خاندان شجاع و قوی پنجه و شیر دل باشد

عقیل فرمود: اقای من چنین بانویی را برای چه می خواهید؟

حضرت علی(ع) فرمود برای اینکه فرزند دلاور و شجاع از او پدید اید

عقیل پس از اندکی فکر گفت چنین بانویی را از میان قبیله بنی کلاب به نام فاطمه دختر حزام بن خالد کلبی سراغ دارم  که در میان قبایل اعراب شجاعتر از پدران او نیست

امیر المومنین پیشنهاد برادرش عقیل را پذیرفت که با فاطمه بنی کلاب که بعد ها به ام البنین شهرت یافت ازدواج کرد

موضوع ازدواج امیر المومنین(ع) با ام البنین (ع) به خاطر بوجود امدن فرزندان رشیدو حضرت عباس(ع) از اموری بود که بسیاری از ان اطلاع داشتند تا انجا که روایت شده:

در روز عاشورا زهیربن قین(یکی از یاران بزرگ امام حسین(ع)) از جانب امام حسین(ع) پرچم بزرگ را به دست عباس(ع) دادو عرض کرد:

ای پسر امیر مومنان!می خواهم روایتی را که به خاطر سپرده ام رابرای تو نقل کنم.

عباس(ع)فرمود نقل کن.زهیر عرض کرد:هنگامیکه پدرت امیر مومنان علی(ع)می خواست با مادرت ام البنین(ع) ازدواج کندبرادرش عقیل را طلبید و از او خواست بانوئئ از دودمان شجاع و نجیب را برایش خواستگاری کند عقیل مادرت ام البنین را انتخاب کرد.و از او خواستگاری نمود

همانا پدرت تو را برای چنین روزی ذخیره کردهاست. پس مبادا در یاری برادرت و نگهبانی از او کوتاهی کنی

عباس(ع)پرچم را در دستگرفت و برای جهاد با دشمنان  به سوی دشمن شتافت

(الکبریت الاحمر ج۳ص۱۴۴)

 

 

پرتویی از مقام ارجمند ام البنین(ع):

ام البنین(ع)از بانوان پاک سرشت.مهربان دلاور و با معرفت بود هنگامیکه به خانه علی(ع) امد.مادر دوم و فاطمه ثانی برای فرزندان حضرت زهرا(س)بودو انها رابرفرزندان خود مقدم  می داشت

مطابف نقل بعضی:روزی به همسرش علی(ع)عرض کرد از این پس مرا فاطمه صدا مزن زیرا وقتی با این نام مرا صدا میزنی فرزندانحضرت زهرا(س)به یاد مادرشان میافتندو مصائب حضرت زهرا(س) به خاطرشان می اید و رنجیده خاطر می گردند

حضرت علی(ع)تقاضای او را پذیرفت واز ان روز به بعد او را که دارای دو فرزند شده بود(ام البنین=مادر پسرها)خواند

اری ام البنین(ع) از چنین روحییه عالی برخوردار بود و افتخار میکرد که در خانه سرور انسانها حضرت علی(ع)به خدمتگزاری فرزندان حضرت زهرا(س)مشغول است. و مادر دومی برای انهاست انها نیز به ام البنین(ع)احترام شایانی می نمودند و همچون مادر او را دوست داشتند

 

عالم ربانی زین الدین معروف به شهید ثانی مینویسد:

 

 

ام البنین(ع) از بانوان با معرفت و پر فضیلت بود.نسبت به خاندان نبوت محبت و دلبستگی خالص و شدید داشت.خود را وقف خدمت به انها نموده بود.خاندان نبوت نیز برای او جایگاه والایی قایل بودند و به او احترام مخصوص می نمودند. در روزه های عید به احترام او به محضرش می رفتند و ادای احترام میکردند

حضرت زینب ریک نهضت حسینی پس از بازگشت از سفر کربلا به مدینه به محضر او رفت و شهادت فرزندانش را به او تسلیت گفت

(الفصول المهمه ص۱۴۵)

 

 ام البنین(ع) به قدری با ایمان و با معرفت بود چنانکه خاطر نشان می شود پس از انکه خبر شهادت چهار پسرش را در کربلا به او که در مدینه بود رسید. به مسجد امد و وقتی که بشیر از شهادت فرزندان او خبر میداد گفت:

ای بشیر از امام حسین(ع)به من خبر بده.همه فرزندانم و همه انچه که در زیر اسمان کبود است به فدای امام حسین(ع)باشند

وقتی که بشیر خیر شهادت امام حسین(ع) را اعلام کرد.انگاه ام البنین در حالی که بسیار منقلب شده بود گفت:

                    ای بشیر با این خبرت بندهای دلم پاره کردی

علامه ماقاتی پس از نقل این مطلب میگوید:


این برخورد بیانگر  قوت ایمان وقوت تشیع ام البنین(ع)به  امام حسین (ع) جز از این جهت نیست که او به امام حسین(ع)اعتقاد و معرفت داشت  و کشته شدن چهار فرزند رشیدش در برابر مقام امامت عظمای امام حسین(ع) کوچک و نا چیز می دانست و این از مقام بسیار ارجمند ام البنین(ع)در معرفت و دیانت حکایت میکند.

(تنقیح المقال ج۳)(فصل النساء ص۷۰)

 

 

ونیز روایت شده:

هنگامیکه بازماندگان کربلا به مدینه باز گشتند حضرت ام البنین(ع) با  حضرت زینب(ع) ملاقات کرد.و احوال پسرانش را در کربلا پرسید حضرت زینب فرمود: همه انها کشته شدند

ام البنین(ع)عرض کرد:

                             جان همه به فدای حسین(ع) از حسین(ع) چه خبر؟

زینب(ع) فرمود:

               حسین(ع) را با لب تشنه کشتند

ام البنین (ع) تا این سخن را شنید انچنان دگرگون شد که بی اختیار دستهایش را بلند کرد و بر سرش کوبید و چندین بار فریاد زد

                                            وا حسیناه

                                             وای حسین جان

 

 

تولد قمر بی هاشم:

...

 

 

 

ابو الفضل نامه ادامه دارد...