هر چه گویم عشق را شرح وبیان چون به عشق ایم خجل باشم ز ان

عاشقی پیداست از زاری دل         نیست بیماری چو بیماری دل  

عشق از قدرت اللی ناشی شده و با کلام ادمی قابل تفسیر نیست.عشق و اشتیاق به هم وابسته اند.و چه نعمتی است این عشق که خداوند انرا در وجود ادمی قرار داد تا انرا بالفعل تبدیل کند.

عطار میگوید:

                    عشق چیست از خود بیرون امدن        خرقه در دریای پر خون امدن

                    گر بدین دریا فرو خواهی شدن             نیست هرگز روی بیرون امدن

                    لازمت باشد اگر عاشق شوی              ترک کردن عقل ومجنون امدن

عشق زیباست و دل نشین و مست کننده

عطار در منطق الطیر می گوید:((ذره ای عشق از افاق به))

اگر عشق را درک کنیم و مفهوم واقی انرا بفهمیم

دانشمندان وصاحبنظران  گفته اند: عشق درد نیست ولی درد اورد  بلا نیست ولی بلا اورد.

عقل و جان حجابی است که مانع رسیدن به عشق می شود اگر اینگونه بنگریم

یعنی گذر از عقل و گذر از جان در راه عشق.و اینگونه است که عشق معنا پیدا میکند و معشوق

جلوه گر میشود

بنده نمی توانم که بگویم عشق بر چه چیزی خوب یا بد است این را به عهده خوانندگان محترم میگذارم

ولی جالبه به قسمت کوتاهی از حکایتی از عطار اشاره کنم که بسیار زیبا بیان میکند که عشق چه تاثیراتی دارد

شیخ صنعان پیر عهد خوش بود                                        در کمال هر چه گویم بیش بود

شیخ بود او در حرم پنجاه سال                                    با مرید و چهارصد صاحب کمال

هم عمل هم علم با هم داشت                                       هم عیان کشف هم اسرار داشت

این داستان شیخی است که صاحب کمال بوده و دارای مریدان بسیار.            

به دلیل طولانی بودن ابیات از بسیاری از ابیات فاکتور گرفته و در حد نیاز به چندین بیت اشاره میشود

شیخ خوابی می بیند و به همین دلیل عزم سفر به روم میکند

می باید رفت سوی روم زود           تا شود تدبیر این معلوم زود

چهارصد مرد مرید معتبر                پسروی کردند با او همسفر

در راه سفر به دختری بر می خورند

از قضا را بود عالی منظری            بر سر منزل نشسته دختری

دختری ترسا و روحانی صفت        در ره روح الله اش صد معرفت

شیخ غاشق دختر میشود

دختر ترسا چو برقع بر گرفت         بند بند شیخ را اتش گرفت

گرچه شیخ انجا نظر در پیش کرد        عشق ان بت روی کار خویش کرد

...

...

...

شیخ ایمان داد وترسایی خرید      عافیت بفروخت و رسوایی خرید

گفت چون دین رفت چه جای دل است         عشق ترسا زاده کار مشکل است

...

...

...

چون مریدانش چنین دیدند زار                    جمله دانستند کافتاده دست کار

پنددادندش بسی سودی نبود                    بودنی چون بود بهبودی نبود

شیخ در بی قراری از معشوق

گفت با رب امشبم را روز نیست                 یا مگر شمع فلک را سوز نیست

در ریاضت بوده ام شبها بسی                    خود نشان ندهد چنین شبها کسی

جمله شب در خون دلجون مانده ام             پای تا سر غرق در خون مانده ام

مریدانش برای اینکه شیخ را به خود بیاورند  هر یک سخنی کفتند:

همنشینی گفت ای شیخ کبار                   خیز این وسواس را غسلی بر ار

شیخ گفت امشب از خون جگر                    کردهام صد بار غسل ای بی خبر

ان دگر یک گفت تسبیحت کجاست               کی شود کار تو بی تسبیح راست

گفت تسبیحم بیافکندم ز دست                  تا توانم در میان زنار بست

ان دگر یک گفت ای پیر کهن                       گر خطایی رفت بر تو توبه کن

گفت کردم توبه از ناموس وحال                    تا بیم از شیخی وحال و محال

ان دگر یک گفت ای دانای راز                       خیز و خود را جمع کن اندر نماز

گفت کو محراب روی ان نگار                        تا نباشد جز نمازم هیچ کار

ان دگر گفت تا کی زین سخن                     خیز در خلوت خدا را سجده کن

گفت اگر بت روی من اینجاستی                     سجده پیش روی او زیباستی

ان دگر گفتش پشیمانیت نیست                  یک نفس درد مسلمانیت نیست

گفت کس نبود پشیمان بیش از این              تا چرا عاشق نبودم پیش از این

ان دگر گفت با یاران بساز                             تا شویم امشب سوی کعبه باز

گفت اگر کعبه نباشد دیر هست                   هوشیار کعبه ام در دیر مست

ان دگر گفتش دوزخ در ره است                    مرد دوزخ نیست هر کو اگه است

گفت اگر دوزخ شود همراه من                      هفت دوزخ سوزد از یک اه من

ان دگر گفتش  که امید بهشت                      باز گردد و توبه کن زین کار زشت

گفت چون یار بهشتی روی هست                گر بهشتی بایدم این کوی هست

ان دگر گفتش برو ساکن بباش                     باز ایمان اور و مومن بباش

گفت جز کفر از من حیران مخواه                    هر که کافر شد از او ایمان نخواه

این داستان بسیار زیاست پیشناهاد میشه حتما مطالعه کنین

(با عرض شرمندگی امکان داره یه کلمه از بعضی ابیات جا افتاده باشه که شما به بزرگواریتون ببخشد چون دسترسی به کتاب منطق الطیر نداشتم)

هدف بنده از اینکه به این داستان اشاره کردم همین صحبتهای بین مردان و شیخ بود

درک مطلب و ارتباط ان با بحث به عهده خوانندگان محترم

کلام اخر:

به قول حافظ:

                  روح پدرم شاد که میگفت به استاد              فرزند مرا هیچ نیاموز بجز عشق

در زمانه ای که ظلمت و تاریکی و انحرافات شیطانی در مسیر زندگی انسانی به وفور یافت میشود.تنها راه نجات وسعادت همانا حضرت امام حسین(ع)که نور هدایت و کشتی نجات وباب صراط مستقیم است

اوست که رساننده انسانها به سر منزل حضرت دوست و نشاندهنده راه مستقیم وکمال واقعی انسان است

تنها عشق جاودانه عشق به خاندان ال رسول الله(ص) است و گرمترین عشق ان عشق  به ابا عبدالله(ع) است.همانا یارانش که مجنون و دیوانه حسین(ع) بودند.عشقی را جستجو کنیدکه به تلخی منتهی نگردد.دوستی بیابید که به بیراهه نکشاند و در همه حال مدد کارتان باشد.

امام حسین(ع) دوستی استکه به بیراهه نمی بردزیرا دوستی او دوستی با خداست و همانا راهش خدایی است.

عشقش به تلخی نمی رود چون عشق الهی است ومدد وکرامتش از روی مهرورزی و عادت است

هفت شهر عشق را عطار گشت

ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم