خار و گل

 گفت: چرا غنچه را میماند، و فرو بسته است؟!
گفتم: غمین است، و دلش تنگ!
و هم گفتم: این تنها دوست من، تنها همین یک عیب را دارد، یعنى که زود میرنجد!
و تحمل درشتیها، و دشواریهاى زندگى را ندارد!
و گرنه، سینه اش مثل آیینه است، و صاف، و پاک، و زلال!
 گفت: براى آیینه، چه گل، و چه خار، هیچ تفاوت نباشد!
آنچنان که براى ریگزاران، که مینوشند، آب را، چه شیرین، و چه تلخ!
و گفت: هر گاه آدمى، نسبت به خار و گل زندگى، و لطف و عتاب آن، چنین بى تفاوت بود، سینه اش بمانند آیینه است!
و سنگ چه ریاضتها کشید، تا آیینه شد!
و چه ریاضتها باید کشید، تا دل آیینه شود!

پیش روشن گوهران یک جلوه دارد خار و گل ----- کى کند صائب تمیز آیینه زشت و خوب را؟

پ.ن:

از دفتر یادداشتم