اگاهی یا یقین؟

اگاهی یا یقین؟

تو این عصر هیچ پاسخ کامل و جامعی را نمی تونینیم به یقین به هر پرسشی بدیم!!!

عصر ما عصر فزونی اگاهی ٬نسبیت٬تقابل اندیشه ها و... هست

ونرسیدن به یقین حتی در بدیهی ترین مباحث!

اگه قبول کنیم که اگاهی یه حسنه(همانطور که گفتم شاید حتی تو این عصر این رو هم نتونیم با اطمینان بگیم)در مقابل میتونیم بگیم که نرسیدن به یقین یه مذمته.

تو قدیم اگاهی به وسعت الان نبود و خیلی کمتر بودمثلا خیلی از فرضیات علمی اون زمان الان خلافش ثابت شده

اگر قبول کنبم که نبود اگاهی یه مذمته در مقابل میتونیم بگیم به یقین رسیدن یه حسنه که باعث میشه که ما با همون اگاهی کم یا غلط  به بزرگترین ارامش که یقینه برسیم

درسته که اگاهی یه امتیازه ولی وقتیکه نتونیم به هیچ چیز مطلقا وحتمی بگیم درست  بازم اگاهی حسنه؟!!

تو عصری که هیچ چیز یه تعریف صد در صد مطلق وکامل نداره  چطور میشه حقیقت یا زیبایی رو تعریف کرد

یا حتی تو ماهیت و وجودشون شک نکرد با این اگاهی  میشه از دیدن یک گل زیبا لذت برد؟

همین الان وقتی این مطلب رو میخونیم نسبت به این موضوعات اگاهی پیدا میکنیم

همین اگاهی باعث میشه که فکر ما درگیر بشه وممکنه دیگه از دیدن یه منظره زیبا حس قبل رو نداشته باشید

نکته تامل برانگیز اینجاست که به محض کسب اگاهی به هیچ عنوان نمیتونیم به عقب و حالت قبل که نداشتن اگاهیه برگردیم

اگه از اگاهی داشتن در زمینه ای پشیمون بشیم  همیشه دوست داریم خودمون رو به نادانی بزنیم

که کار خیلی سختیه

بزرگترین ارزو و سفارش برخی از عرفا این بوده که برای یک لحظه هم که شده دیوانه شن

البته ما همیشه وقتی تو شعر بزرگان کلماتی مثل دیوانگی و بی عقلی رو میبینیم فقط ازجنبه

نزاع عقل و عشق بهش نگاه میکنیم که فکر کنم باید عمیق تر نگاه کنیم

عقل اگر داند که دل در بند زلفت چون خوشست

عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما

تو شعر بالا دقت به یه نکته ظریف خیلی مهمه.

مثال:

زیاد به عقب بر نگردیم

برگردیم به زمانیکه تلویزیون فقط یک شبکه داشت از دیدن برنامه مورد علاقمون بیشترین لذت رو میبردیم چون شبکه دیگری وجود نداشت اما وقتی که شبکه ها زیاد شد و بعد ماهواره با هزاران کانال اضافه شد قبول کنیم که وقتی که ما از هزاران کانالی که برنامه پخش میکنند اگاهی داریم

دیگه از دیدن اون برنامه مثل گذشته لذت نمی بریم چون این اگاهی رو داریم که این لذت به قیمت از دست دادن لذتهای دیگه تموم میشه

البته این یه مطلب کوتاه بود که اگاهی رو مسبب کم شدن لذت نشون میداد

همونطور که در بلا گفتم که بطور حتم نمیشه گفت اگاهی یه حسنه

حالا سوال اینجاست :

عدم اگاهی یا کمتر بودن سطح اگاهی و رسیدن به یقین  بهتره یا اگاهی و نرسیدن به یقین؟